Καλησπέρα σας!Το κίνημα των αγανακτισμένων έχει αποτελέσει τον τελευταίο καιρό ένα πρωτοφανές γεγονός για την χώρα μας,για το οποίο έχουν διατυπωθεί πολλές γνώμες είναι αλήθεια.Ωστόσο θα ήταν σκόπιμο να προσεγγίσουμε αυτό το μείζον ζήτημα αριστοτελικά.Και καθώς ο μεγάλος Σταγειρίτης φιλόσοφος μίλησε για δύο ακρότητες-κακίες και για τη περίφημη μεσότητά του,εμείς οφείλουμε να εφαρμόσουμε τη θεωρία του έστω και με κάποιες αλλαγές για τη διερεύνηση του θέματος.Ας περάσουμε λοιπόν στην πρώτη ακρότητα.(1)οι απόψεις από αυτήν την πλευρά καταδικάζουν το κίνημα χαρακτηρίζοντάς το ανούσιο,πράγμα που ίσως δεν απέχει από την πραγματικότητα καθώς είναι αλήθεια ότι οι <<μούτζες>> και τα συνθήματα δεν αρκούν.Οι θιασώτες αυτών των αντιλήψεων άλλωστε αναφέρουν ότι οι διαδηλωτές εναντιώνονται μόνο επιφανειακά στα κόμματα που είχαν ή πρόκειται να ψηφίσουν.Πώς γίνεται να αλλαξοπιστήσουν τόσο γρήγορα τόσα <<κομματόσκυλα>(συγχωρέστε για την έκφραση αυτή φαίνεται όμως ότι περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο αυτό το επιφαινόμενο);Αυτό όμως καθιστά επιδερμική και την ίδια την προσπάθεια καθώς αργά ή γρήγορα σχεδόν όλοι θα γυρίσουν πίσω στις παρατάξεις που τους <<ανέτρεφαν >>,όπως τουλάχιστον ισχυρίζονται εκείνοι.Αλήθεια,ποιός θα αρνούνταν μια διευκόλυνση σε αυτές τις δύσκολες εποχές με αντάλλαγμα κάτι τόσο ...ασήμαντο,μια ψήφο;Πιστεύουν εξάλλου ότι χρειάζεται κάτι δραστικότερο.Κάποιος άλλος όμως θα μπορούσε πολύ εύστοχα να αντιτάξει ότι μία επανάληψη της Γαλλικής Επανάστασης ή της δίκης των έξι θα ήταν κάτι αποτρόπαιο για μία σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία.Εδώ λοιπόν προκύπτει το ερώτημα-δίλημμα:υπακοή στις επιταγές της σύγχρονης φιλελεύθερης εποχής ή επανάσταση;
(2)Και αν οι προαναφερθείσες ιδέες σίγουρα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ακραίες και απαισιόδοξες,το ίδιο ισχύει και για αυτές που ακολουθούν.Αυτές είναι πιο οπτιμιστικές,κρύβουν όμως κάποια ιδιοτέλεια.Δεν είναι λοιπόν λίγοι αυτοί που τάσσονται ακραιφνώς υπέρ του κινήματος υποστηρίζοντας ότι ο λαός έχει ανεχτεί πολλά και πως επιτέλους ήρθε η ώρα να αντιδράσει.Παραβλέπουν ωστόσο το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός στην πλειονότητά του όχι μόνο έχει αδικηθεί,έχει επίσης αδικήσει,είναι όχι μόνο θύμα,αλλά και θύτης.Όποιος δεν αναγνωρίζει τις κοινωνικές αδικίες με την πατρωνία κυρίως των κομμάτων σαφώς και εθελοτυφλεί.Δε θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε πως αυτοί οι άνθρωποι κρύβουν κάποια αρχομανία και ότι απλώς προωθούν τα συμφέροντά τους στα πλαίσια μιας πάνδημης κινητοποίησης;Και φυσικά δεν αναφερόμαστε στον συνταξιούχο ή τον μκροεισοδηματία,αλλά στους πιο <<ισχυρούς>> διαδηλωτές είτε αυτό συνεπάγεται φήμη είτε χρήματα.Δεν πρέπει εντούτοις να λησμονούμε ότι η άκρατη ελευθερία της δημοκρατίας οδηγεί στην αναρχία και αυτή με τη σειρά της στην τυραννία.Ποιός θα επιθυμούσε κάτι τέτοιο?
Φτάσαμε λοιπόν στη μεσότητα που ορίζεται από τον ορθό λόγο και τον ειδικό,το σώφρονα άνθρωπο(ο οποίος σίγουρα δεν είμαι εγώ αλλά ας μην επεκταθούμε).Η άποψη-μεσότητα επομένως αναγνωρίζει ότι το κίνημα αυτό έδωσε μία θετική ώθηση στα πολιτικά δρώμενα της Ελλάδας.Οι Έλληνες επιτέλους συσπειρώθηκαν για την επίτευξη κάποιου κοινού σκοπού,το κίνημα δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για ουσιώδεις αλλαγές.Ίσως ο Αριστοτέλης να είχε δίκιο όταν διετύπωνε την αθροιστική θεωρία του.Ίσως οι 10.000.000 εκατομμύρια <<μέσοι>> άνθρωποι να αποφασίζουν πιο συνετά από τους 300 <<ειδικούς>>.Και δεν είναι όλοι οι διαδηλωτές χρωματισμένοι.Υπάρχουν ακόμα πολίτες που πονούν τον τόπο τους και αίρονται πάνω από τις πολιτικές παρατάξεις και τις ιδεολογίες τους.Ωστόσο είναι απαραίτητο το κίνημα αυτό να μην εκτραπεί σε φερέφωνο των συμφερόντων μίας επίδοξης ολιγάριθμης αρχηγεσίας.Έχει αποδειχτεί πολλές φορές στο παρελθόν ότι το πλήθος εύκολα προπαγανδίζεται και χειραγωγείται.Ενδεικτικά αναφέρουμε την επιρροή του Χίτλερ στον πληγωμένο από την ήττα στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο γερμανικό λαό και την αντίστοιχη επιρροή του Αλκιβιάδη και άλλων δημαγωγών στους Αθηναίους με καταστροφικά αποτελέσματα και στις δύο περιπτώσεις.Οι διαδηλωτές πρέπει να μην γίνουν αργότερα ό,τι οι ίδιοι αποδοκίμαζαν και καταδίκαζαν,όπως έγινε με την πλειοψηφία της <<γενιάς του πολυτεχνείου>>.Και αν αυτή η...πολυδιαφημισμένη επανάσταση συμβεί το σίγουρο είναι πως πρέπει να γίνει κατά τα πρότυπα του Στρατιωτικού
Συνδέσμου(1909-1910).Δεν πρέπει να εγκαθιδρυθεί σε καμία περίπτωση δηλαδή δικτατορία αλλά να προωθηθούν μέσω της Βουλής μεταρρυθμιστικά αιτήματα με σεβασμό στην ελευθερία του καθενός.Μία επανέκδοση της δικτατορίας των συνταγματαρχών(1967-1974) σίγουρα δε θα ωφελούσε κανέναν παρά λίγους.
Η μεσότητα γίνεται συνεπώς κατανοητό πως θα έπρεπε ίσως να κυριαρχεί.Για το τέλος θα ήταν χρήσιμο να παραθέσουμε μία αναγγελία του κατά πολλούς κορυφαίου Έλληνα πολιτικού,Ελευθερίου Βενιζέλου:«η διπλωματία εις των ζητημάτων των υποδούλων λαών την λύσιν προβαίνει μόνον όταν ταύτα τίθενται προ αυτής υπό την οξύτατην μορφήν της εθνικής εξεγέρσεως…».Και όλα αυτά αναφερόμενος βεβαίως στην κρητική επανάσταση,στην προσπάθεια ενός έθνους να απαλλαγεί από τον ξένο ζυγό.Διπλωματία λοιπόν ή εξέγερση;Τα συμπεράσματα δικά σας.
(2)Και αν οι προαναφερθείσες ιδέες σίγουρα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ακραίες και απαισιόδοξες,το ίδιο ισχύει και για αυτές που ακολουθούν.Αυτές είναι πιο οπτιμιστικές,κρύβουν όμως κάποια ιδιοτέλεια.Δεν είναι λοιπόν λίγοι αυτοί που τάσσονται ακραιφνώς υπέρ του κινήματος υποστηρίζοντας ότι ο λαός έχει ανεχτεί πολλά και πως επιτέλους ήρθε η ώρα να αντιδράσει.Παραβλέπουν ωστόσο το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός στην πλειονότητά του όχι μόνο έχει αδικηθεί,έχει επίσης αδικήσει,είναι όχι μόνο θύμα,αλλά και θύτης.Όποιος δεν αναγνωρίζει τις κοινωνικές αδικίες με την πατρωνία κυρίως των κομμάτων σαφώς και εθελοτυφλεί.Δε θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε πως αυτοί οι άνθρωποι κρύβουν κάποια αρχομανία και ότι απλώς προωθούν τα συμφέροντά τους στα πλαίσια μιας πάνδημης κινητοποίησης;Και φυσικά δεν αναφερόμαστε στον συνταξιούχο ή τον μκροεισοδηματία,αλλά στους πιο <<ισχυρούς>> διαδηλωτές είτε αυτό συνεπάγεται φήμη είτε χρήματα.Δεν πρέπει εντούτοις να λησμονούμε ότι η άκρατη ελευθερία της δημοκρατίας οδηγεί στην αναρχία και αυτή με τη σειρά της στην τυραννία.Ποιός θα επιθυμούσε κάτι τέτοιο?
Φτάσαμε λοιπόν στη μεσότητα που ορίζεται από τον ορθό λόγο και τον ειδικό,το σώφρονα άνθρωπο(ο οποίος σίγουρα δεν είμαι εγώ αλλά ας μην επεκταθούμε).Η άποψη-μεσότητα επομένως αναγνωρίζει ότι το κίνημα αυτό έδωσε μία θετική ώθηση στα πολιτικά δρώμενα της Ελλάδας.Οι Έλληνες επιτέλους συσπειρώθηκαν για την επίτευξη κάποιου κοινού σκοπού,το κίνημα δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για ουσιώδεις αλλαγές.Ίσως ο Αριστοτέλης να είχε δίκιο όταν διετύπωνε την αθροιστική θεωρία του.Ίσως οι 10.000.000 εκατομμύρια <<μέσοι>> άνθρωποι να αποφασίζουν πιο συνετά από τους 300 <<ειδικούς>>.Και δεν είναι όλοι οι διαδηλωτές χρωματισμένοι.Υπάρχουν ακόμα πολίτες που πονούν τον τόπο τους και αίρονται πάνω από τις πολιτικές παρατάξεις και τις ιδεολογίες τους.Ωστόσο είναι απαραίτητο το κίνημα αυτό να μην εκτραπεί σε φερέφωνο των συμφερόντων μίας επίδοξης ολιγάριθμης αρχηγεσίας.Έχει αποδειχτεί πολλές φορές στο παρελθόν ότι το πλήθος εύκολα προπαγανδίζεται και χειραγωγείται.Ενδεικτικά αναφέρουμε την επιρροή του Χίτλερ στον πληγωμένο από την ήττα στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο γερμανικό λαό και την αντίστοιχη επιρροή του Αλκιβιάδη και άλλων δημαγωγών στους Αθηναίους με καταστροφικά αποτελέσματα και στις δύο περιπτώσεις.Οι διαδηλωτές πρέπει να μην γίνουν αργότερα ό,τι οι ίδιοι αποδοκίμαζαν και καταδίκαζαν,όπως έγινε με την πλειοψηφία της <<γενιάς του πολυτεχνείου>>.Και αν αυτή η...πολυδιαφημισμένη επανάσταση συμβεί το σίγουρο είναι πως πρέπει να γίνει κατά τα πρότυπα του Στρατιωτικού
Συνδέσμου(1909-1910).Δεν πρέπει να εγκαθιδρυθεί σε καμία περίπτωση δηλαδή δικτατορία αλλά να προωθηθούν μέσω της Βουλής μεταρρυθμιστικά αιτήματα με σεβασμό στην ελευθερία του καθενός.Μία επανέκδοση της δικτατορίας των συνταγματαρχών(1967-1974) σίγουρα δε θα ωφελούσε κανέναν παρά λίγους.
Η μεσότητα γίνεται συνεπώς κατανοητό πως θα έπρεπε ίσως να κυριαρχεί.Για το τέλος θα ήταν χρήσιμο να παραθέσουμε μία αναγγελία του κατά πολλούς κορυφαίου Έλληνα πολιτικού,Ελευθερίου Βενιζέλου:«η διπλωματία εις των ζητημάτων των υποδούλων λαών την λύσιν προβαίνει μόνον όταν ταύτα τίθενται προ αυτής υπό την οξύτατην μορφήν της εθνικής εξεγέρσεως…».Και όλα αυτά αναφερόμενος βεβαίως στην κρητική επανάσταση,στην προσπάθεια ενός έθνους να απαλλαγεί από τον ξένο ζυγό.Διπλωματία λοιπόν ή εξέγερση;Τα συμπεράσματα δικά σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου